اعمال شب نوزدهم ماه مبارک رمضان

شب نوزدهم  اول شبهای قدر است وشب قدر همان شبی است که در تمام سال شبی به خوبی وفضیلت آن نمی رسد وعمل در آن بهتر است از عمل در هزار ماه ودر آن شب (شب قدر) تقدیر امور سال می شود وملائکه وروح که اعظم ملائکه است درآن شب باذن پروردگار بزمین نازل می شوند وبخدمت امام زمان علیه الستلام مشرف می شوند وآنچه برای هر کس مقدر شده است بر امام علیه السلام عرض می کنند واعماال شب قدر بر دو نوع است ، یکی آنکه در هر سه شب باید کرد ودیگر آنکه مخصوص است به هر شبی.

اما اعمالی که در هر سه شب (شبهای قدر)  مشترک است وباید انجام داد :

اول : غسل است  ( مقارن غروب آفتاب ، که بهتر است نماز شام را با غسل خواند )

دوم : دو رکعت نماز است که در هر رکعت بعد از حمد هفتمرتبه توحید بخواند وبعد از فراغ  هفتاد مرتبه اَستَغفُرِاللهَ وَاَتوبُ اِلَیهِ ودر روایتی است که از جای خود بر نخیزد تا حقتعالی او وپدر ومادرش را بیامرزد.

سوم : قرآن مجید را بگشاید وبگذارد در مقابل خود وبگوید : 

اَللّهُمَّ اِنّی اَسئَلُِکَ بِکِتابِکَ المُنزَلِوَمافیهِاسمُکَالاَکبَرُو،اَسماؤُکَ الحُسنی وَیُخافُ وَ یُرجی

اَن تَجعَلَنی مِن عُتَقائِکَ مِنَ النّار پس هر حاجت که دارد بخواند

چهارم : مصحف شریف را بگیرد وبر سر بگذارد وبگوید :

اَللّهمَّ بِحَقِّ هذاالقُرآنِ وَ بِحَقِّ مَن اَرسَلتَه بِه وَبِحَقِ کُلِّ مومنٍ مَدَحتَه ُ فیهِ وَبِحَقِّکَ عَلَیهِم

فلا اَحَدَ اَعرَفُبِ بِحَقِّکَ مِنکَ

ده مرتبه بگوید: بِکَ یا الله
ده مرتبه: بِمُحَمَّدٍ
ده مرتبه: بِعلیٍّ
ده مرتبه: بِفاطِمَةَ
ده مرتبه: بِالحَسَنِ
ده مرتبه: بِالحُسَین ِ
ده مرتبه: بِعلیّ بنِ الحُسین
ده مرتبه: بِمُحَمَّدِ بنِ عَلِیٍّ
ده مرتبه: بِجَعفَر بنِ مُحَمَّدٍ
ده مرتبه: بِموُسی بنِ جَعفَر ٍ
ده مرتبه: بِعلیِّ بنِ مُوسی
ده مرتبه: بِمُحَمَّدِ بنِ عَلِیٍّ
ده مرتبه: بِعَلِیِّ بنِ مُحَمَّدٍ
ده مرتبه: بِالحَسَنِ بنِ عَلِیٍّ
ده مرتبه: بِالحُجَّةِ.

پس هر حاجتی داری طلب کن .

پنجم : زیارت امام حسین (ع) است؛ که در خبر است که چون شب قدر میشود منادی از آسمان هفتم ندا میکند که  حق تعالی آمرزید هر کسی را که به زیارت قبر امام حسین (ع) آمده .

ششم : احیا داشتن این شبها است که در روایت امده هر کس احیا کند شب قدر را گناهان او آمرزیده شود هر چند به عدد ستارگان آسمان وسنگینی کوهها وکیل دریاها باشد .

هفتم : صد رکعت نماز کند که فضیلت بسیار دارد ، وافضل آنست که در هر رکعت بعد از حمد ده مزتبه توحید بخواند .

هشتم : بخواند :اَللّهُمَّ اِنّی اَمسَیتُ لَکَ عَبدًا داخِرًا لا اَملِکُ لِنَفسی وَ اَعتَرِفُ ....

اما اعمالی که مخصوص هر شب است وباید انجام داد :

شب نوزدهم :

اول : صد مرتبه اَستَغفُرِاللهَ رَبی وَاَتوبُ اِلَیه

دوم : صد مرتبه  اَللّهُمَّ العَن قَتَلَةَ اَمیرَالمومنینَ

سوم : بخواند یا ذَالَّذی کانَ ...

چهارم : بخواند دعای اَللّهَمَّ اجعَل فیما تَقضی وَ....

نام هر شب محرم به اسم کدام شهید کربلاست؟

شب اول (مسلم بن عقیل)

"مسلم"، نخستین شهید واقعه کربلاست. شهادت او کمی پیش تر از حادثه کربلا رخ داده و شب اول ماه محرم به پاس فداکاری و جان فشانی های این سفیر شهید راه سرخ به نام شب "حضرت مسلم بن عقیل" خوانده می شود. مسلم الگوی محبت و وفا و عاشقی دل باخته بود که تا آخرین لحظه از عشق پاک خود به "حسین" (ع) دست بر نداشت و در اوج بی وفایی کوفیان به مولایش وفادار ماند.

شب دوم (ورود به کربلا)

روز دوم محرم به دلیل ورود "امام حسین" (ع) در این موقع از سال ۶١ (ه.ق) به سرزمین کربلا، به نام روز "ورود به کربلا" نام گذاری شده که نماد پایداری به شمار می رود. "اباعبدالله الحسین" (ع) از همان آغاز حرکت با حوادث گوناگونی، از بی وفایی کوفیان گرفته تا تعقیب شدن از سوی سپاهیان دشمن، روبه رو گشت اما با این حال از ادامه ی راه منصرف نشدند و هم چنان استواری ورزیدند.

شب سوم (حضرت رقیه (س))

"حضرت رقیه" (س) دُردانه ی سه ساله "حسین بن علی" (ع) است که نام مبارک ایشان در بعضی از کـُتـُب تاریخی و مقاتل نقل شده و در برخی دیگر مانند ریاض الاحزان از او با نام "فاطمه صغری" یاد کرده اند. "رقیه" (س) در روز سوم صفر سال ۶١ (ه.ق) در سفر اهل بیت به شهر شام از دنیا رفته اند و شاید نام گذاری روز سوم محرم به نام این بانوی کوچک بدین انگیزه بوده که در گرماگرم عزاداری دهه اول، از مظلومیت او یادی شود. "حضرت رقیه" (س) الگوی تربیت صحیح می باشند و با تدبیر در جملات کوتاهی که وی هنگام دیدن سر بریده پدر به زبان آورده به خوبی می توان دریافت که این کودک از چه معرفت والایی برخوردار بوده است.

شب چهارم (حضرت حرّ (ع))

شب چهارم عزاداری محرم اختصاص به یکی از شهیدان سربلند کربلا یعنی "حر بن یزید ریاحی" دارد؛ البته این شب را به فرزندان "حضرت زینب" (س) نیز منسوب کرده اند. حر در آغاز برخورد با "امام حسین" (ع) چنین جای گاه وارسته ای نداشت و به گفته خودش مأمور بود و معذور! اما ادب و تواضع حر در مقابل سالار شهیدان، سبب رهایی او گشت. "حربن یزید ریاحی" الگوی توبه و حقیقت جویی ست به گونه ای که با ژرف بینی، حق را بر باطل ترجیح داد و پیشانی پشیمانی بر سجده گاه توبه فرود آورد. حر، جذاب ترین الگوی توبه برای خطاکاران به شمار می رود.

شب پنجم (حضرت زهیر (ع)، حبیب بن مظاهر (س) و حضرت عبدالله بن حسن (ع))

این شب مانند شب چهارم میان چند شهید کربلا مشترک می باشد. شب پنجم به "حبیب بن مظاهر" و "حضرت عبدالله بن حسن" کودک هشت ساله ی "امام مجتبی" (ع) نیز منسوب شده است. "عبدالله" (ع) در شمار آخرین یارانی بود که پیش از شهادت "امام حسین" (ع) در ظهر عاشورا به شهادت رسید. "زهیر"، الگوی عاشقی کربلا، تا چند روز پیش، از دیدار "حسین" (ع) می ترسید اما پس از آن که به خیمه امام گام نهاد، هراسش به عشقی جاودانه بدل گشت. بارقه ی نگاه "امام حسین" (ع) چنان در جانش اثر کرد که از همه ی هستی خود گذشت و از دنیا و خانمان گسست. او در این راه چنان پیش رفت که به یکی از فرماندهان سپاه آن حضرت تبدیل شد.

شب ششم (حضرت قاسم (ع))

شب نوجوانان عاشورایی، شب روضه "قاسم بن الحسن" (ع). وقتی "امام حسین" (ع) سخن از شهادت یارانش به میان آورد، نوجوان سیزده ساله کربلا از عمو پرسید: عموجان آیا من نیز به فیض شهادت نائل می شوم؟ امام او را به سینه چسباند و فرمود: فرزندم مرگ را چگونه می بینی؟ قاسم پاسخ داد: از عسل شیرین تر! شهادت طلبی "قاسم" (ع) و پا فشاری او برای رسیدن به مقصود، زیباترین الگو را برای رهروان خط سرخ شهادت رقم زد.

شب هفتم (حضرت علی اصغر (ع))

"علی اصغر" (ع) فرزند کوچک "امام حسین" (ع) و "حضرت رباب" دختر "امرء القیس" است که با تیر سه شعبه ی "حرمله بن کاهل اسدی" به شهادت رسید. مصیبت "علی اصغر" (ع) برای "حسین" (ع) جان فرسا بود چنان که گریست و به خداوند عرض کرد: خدایا خودت میان ما و این قوم داوری کن. آنان ما را فرا خواندند تا یاری کنند ولی برای کشتن ما کمر بسته اند. در این لحظه ندایی از آسمان رسید که: ای "حسین" (ع) در اندیشه "اصغر" (ع) مباش، هم اکنون دایه ای در بهشت برای شیر دادن به او آماده است. شب هفتم، شب رضاست. "حسین" (ع) بهترین الگوی پایداری و رضایت می باشد. او پس از تحمل شهادت همه یاران و جوانانش، کودک شیرخوار خود را به میدان آورد. هنگامی که "علی اصغر" (ع) نیز فدا شد بر قضای الهی گردن نهاد و خطاب به خداوند گفت: ای خدا! چون تو این صحنه ها را می بینی تحمل این مصیبت ها بر من آسان می گردد.

شب هشتم (حضرت علی اکبر(ع))

"علی اکبر" (ع) نخستین شخصی بود که از بنی هاشم به میدان رفت. او فرزند بزرگ امام و نزدیک ترین فرد به ایشان است. چون غربت پدر را در میان خیل گرگ های خون آشام کوفه و شام می بیند، از همه یاران و افراد خاندان پیشی می گیرد و خود را در راه آرمانی فدا می کند. او گام به میدان می نهد تا حجت را بر مردم تمام نماید و شوق رسیدن به فیض شهادت را در دل یاران "حسین" (ع) قوت بخشد. "علی اکبر" (ع) الگوی سبقت گرفتن در شهادت است.

شب نهم (شب تاسوعا)

ستاره ی ۳۴ ساله آسمان کربلا و بزرگ ترین یار و یاور "حسین" (ع). "عباس" یعنی "چهره درهم کشیده" و این نام، نشان از صلابت و توان مندی سقای کربلا دارد. او فرزند "علی" (ع) و برادر "امام حسین" (ع) بود، با این حال هرگز برادر خود را به نام صدا نزد. "عباس" (ع) این ادب و فروتنی را تا لحظه آخر بر خود واجب می دانست. او بهترین الگوی رشادت است چرا که پرچم دار سپاه بود و پرچم را به دست رشیدترین و شجاع ترین افراد لشگر می سپارند. او به اندازه ای محو یار گشت که بر امواج دل انگیز آب روان، لب های خشکیده ی محبوب خود را در نظر آورد و داغ تشنگی را از یاد برد. رشادت، وفاداری و فروتنی "عباس" (ع) یکی دیگر از برگ های زرین عاشوراست که همه را به شگفتی واداشته.

شب دهم (شب عاشورا)

شب "حسین بن علی" (ع) الگوی آزادگان جهان. شهامت، ایثار، بردباری، تسلیم، رضا، وفا، فروتنی، شجاعت و پای داری امواج اقیانوس بی منتهای "حسین" (ع) است. اگر این قیام چنین درون مایه ی ارزش مندی از فضایل انسانی را در خود نداشت، این گونه بر پیشانی تاریخ نمی درخشید. عاشورا این گونه توانست حصار زمان و مکان را درهم شکند و تاریخ را در نوردد.