همه مردم یک سرزمین، باید پیشوای آزادی و آزادیخواهی باشند. حکیم ارد بزرگ

آزادی در همه سرزمین ها ، کبوتر سفید و زیبایی است که بر فراز جامعه خود می پرد .

همواره از خود می پرسیدم این کبوتر سپید کجاست ؟

آیا اصلا هست؟ و اگر هست ؟ چرا ما آن کبوتر را نمی بینیم ! آیا اسیر است ؟ یا توهمی عمومی و جهانی است !؟

چند روز است به رفتار برخی از هموطنان در فضاهای اجتماعی و مجازی نگاه می کنم به انتخابات ریاست جمهوری که گذشت خیره می شوم . عجیب است به نکاتی برخورد می کنم که شگفت زده می شوم . بر فرض سایتی را می بینم که پیراهن برای برنده انتخابات می دراند و دیگران را تحقیر می کند ! آخر چرا تحقیر ؟ چرا توهین ؟

چرا برخی مخالفین خود را آدمهایی کج فهم و لایق ناسزا می شمارند؟

چند روز پیش  خانم "مریم معصومی" بازیگر تلویزیون و سینما مصاحبه ایی با آقای مهران مدیری نمود مصاحبه درباره علایق شخصی خانم معصومی بود و مسائل شخصی ایشان . خانم معصومی صادقانه از احساسات و اندیشه های خویش سخن گفتند ... اما به ناگاه همان شب هزاران هزار نفر به پیج اینستاگرام ایشان حمله نمودند و هر آنچه توهین و ناسزا در سر داشتند به خانم مریم معصومی دادند که چرا از خودت تعریف کرده ایی ! چرا گفته ایی فلان غذا را دوست دارم !!! و چراهای دیگر...

آه ... دشنام های ناموسی و چندش آوری که حتی یادآوری آنها هم ذهن آدمی را دچار آشفتگی می کند. چرا ؟! چرا باید اینطور به یک هنرمند تاخت ؟ آیا صادق بودن پاسخش حمله و دشنام و ... است . با این رفتار کاکتوس گونه نباید هم کبوتر آزادی را ببینیم .

به یاد این سخن حکیم ارد بزرگ افتادم که : درخت آزادی، بدون باور و همراهی همگانی، ریشه نمی گیرد.

باز می پرسم آیا این برخورد با یک هموطن درست است ؟ بواقع مردم ما خود کسانی هستند که آزادی هموطن خودشان را محدود می کنند بعد چگونه می توان بدنبال کبوتر آزادی بود ؟ باید بپذیریم بسیاری از ما مردم ایران اصلا گنجایش پذیرفتن نظرات دیگران را نداریم و به محض آنکه نظری خلاف میلمان می شنویم می خواهیم صاحب آن نظر را نابود کنیم .